اولین پرش ...

این روزها می پری ...

پریدن در حد 20 سانت ...

صدای پاهای کوچکت روی زمین، و ذوق کردن هایت، خانه را شور می بخشد!

لطافت زندگی را لمس میکنم ، برای چند لحظه نفس را در سینه حبس میکنم ...

به تماشایت مینشینم ...

خدایا این دانه بادام ما را چه طعمی آفریدی

که از دیدنش سیر نمی شوم .   .   .

تو : مامان ببین من می پلم ...

من : آفرین پسر گلم شما قوی هستی ، می تونی بپری ...

تو : بله من قَبی هستم بلَتَم بپرم !!! 2 ، 3 ، 5

 قربون اون شمارش پس و پیش گفتن برم جان مادر ...

اما خب من همین پس و پیش گفتن هایت را دوست دارم .

همین جا انداختن هاست که شیرین است دلبرکم .

بگو ، هر طور که دلت میخواهد بخوان و بگو .

در این لحظه زانوها ت روخم میکنی  وبعد دست های کوچک ولی پر توانت رو عقب و جلو

می کنی تا بتونی بیشتر بپری ....

و آنگاه می پری ...

من فدای تو کوچولوئه خودم بشم که با تمام توانی که داشتی تونستی 20 سانت بپری ...

ولی این شوق پریدن  20 سانت و حس خوب تو ستودنی ست .

بغلت می کنم، فشارت می دهم و می بوسمت!

که جز این، کار دیگه ای هم می توانم انجام دهم؟

و دوباره تکرار می کنی ...

دوباره .  .

و باز هم .  .  .

عدنان ؛

با تو عاشقی کنم

یا زندگی؟